Uff... W trakcie wielkich przedwiosennych porządków dla dobra własnego i zacnej współlokatorki przygotowałem kawę. Dla Oluty kawę z kubka, dla siebie z kawiarki. Przy dźwiękach przedniej muzyki, w towarzystwie przemiłych rozmów i paru something something możliwie najskrupulatniej udokumentowałem cały proces zaparzania obu boskich naparów.
Wiadomo co to za ziarenka. Małe, równe. Upalone dość ciemno. Zapach świeżo po otwarciu był urzekająco słodki, przypominał karmelki i toffi. Od tamtego czasu minął miesiąc, zdążył lekko się zmienić, "dojrzał". Teraz jest typowo "kawowy", bardzo przyjemny, zero popiołu i torfu.
Oto stwórczynie całego zamieszania:
Tutaj pare wyrzuconych z młynka, częściowo zmielone.
Na pierwszy ogień poszła kawa do kubka. Przemiał dość gruby. Niestety nie policzyłem "klików".
Zbliżenie. Niestety trochę zepsuły się kolory.
Nareszcie towar wylądował w kubku
Jeszcze nie dorobiłem się dokładniejszej wagi
Czas na preinfuzję.
Ilość wody widoczna na zdjęciu.
Czas nieco przeciągnąłem, bo musiałem cyknąć kolejną fotke
I zalane do końca. Nieogarnięcie nie pozwoliło zważyć.
Napar wyszedł bardzo okrągły. Delikatny, orzechowy. Na początku delikatna słodycz, prawie brak kwasków i goryczki. Gdy kawa przestygła na wierzch wyszła lekka, przyjemna goryczka oraz ciekawy kwasek. W związku z dużą smakowitością, ale małą ilością, efektu mojej pracy postanowiliśmy kupić lub skołować frencza. W planach również odrestaurowanie ekspresu przelewowego zostawionego w garażu mojego domu rodzinnego po zakupie automatu.
W trakcie gdy kawa w kubku się parzyła na warsztat wziąłem kawiarkę.
Ilość widoczna na zdjęciu.
Kawiarka napełniona wrzątkiem. Nasypane po brzegi, jedynie wygładzone, nie wszystko się zmieściło. Do kawiarki mielę dość drobno. Dziesięć klików od zera w Hario Mini Slim.
Czajniczek ląduje na palniku. Gdy kupowałem poniższy sprzęt nie wiedziałem jeszcze, żeby kupować Bialetti, ale kawiarka działa całkiem nieźle.
Sorki za wszechobecny brud, ale to jeszcze przed sprzątaniem kuchni. Dość mała moc.
Błyskawicznie w środku zaczyna szumić. Para wodna leniwie przeciska się przez sitko pełne kawy. Do górnego dzbanka trafi względnie gęsty, czysty napar.
Pozostało oczekiwanie umilone obserwowaniem jak dzbanek powoli wypełnia się kawą.
Wreszcie kawa ląduje w podgrzanym uprzednio kubku.
Do ostatniej kropelki.
Kawiarka ukazała kompletnie inne walory tych ziaren. Napar jest zdecydowanie bardziej wyrazisty. Zbalansowany oraz pełny. Mamy tu spory, orzeźwiający kwasek, lekko ukrytą, przyjemną goryczkę i długi posmak. Delikatna słodkość, majaczą dojrzałe żółte owoce. Ten nie zdążył przestygnąć (drugi raz dzisiaj
).
Świetna kawa
, duma rozpiera, że udało mi się z niej samodzielnie przygotować takie smakołyki
. Niestety nie udało mi się ogarnąć tematu w phinie, a to już końcówki. Dochodzę do wniosku, że do kolejnych eksperymentów przyda się termometr. Niesamowicie miły dzień, paskudna pogoda pomogła mi podjąć decyzję o pozostaniu w domu w celu ogarnięcia jej, piękny zachód słońca i smaczna kawa uprzyjemniły pracowite popołudnie. Dzięki Goran
. Nie mogę się doczekać zakupu i wypróbowanie nowych zabawek i ziaren
PS: Sorki za rozwlekły post
